Ik belde met een vriendin die ver weg woont en die, net als ik, ziek thuis is. We weten niet of het Corona is of niet. Dat moet later nog blijken want vooralsnog zijn er niet genoeg testen om dat vast te stellen. De huisarts dacht ook dat het dat was. Ik hoop het eerlijk gezegd, want ziek zijn we nu toch al en als het klopt dan dragen we met ons ziekzijn beide bij aan de buffer die we met zijn allen kunnen vormen. Zo heeft ziekzijn, behalve weer een persoonlijk groeiproces tot gevolg, nog extra toegevoegde waarde voor onze omgeving.

Eenmaal ziek, merkte ik dat ik sterk reageerde op de collectieve velden. De collectieve stukken en angsten ervaarde ik daardoor in mezelf ook sterker. Normaal heb ik daar minder last van, maar nu werd ik er als het ware door gegrepen.
Ik merkte ook dat het me benauwde dat ik het benauwd had. De druk op mijn borst vond ik eng. Het moeizamere ademhalen kon een veeg teken zijn. Ik verloor daardoor af en toe het vertrouwen in mijn lijf en werd bang. Alle hens aan dek dus om er qua mindset goed doorheen te komen. Meestal lukte dat, en soms heel even niet. Ik ben natuurlijk ook maar een mens.

Al pratende met mijn vriendin vertelde zij dat ze het meest last had van haar hoofd. Nee, niet van hoofd- of keelpijn, maar van haar denken. Angstdenken en in een negatieve spiraal gaan. Dus bedacht ik een paar fijne affirmaties die in tijden van ziekte en crisis kunnen ondersteunen, omdat goed voor jezelf zorgen niet alleen maar betekent dat je extra vitamientjes slikt en binnen blijft in tijden van een pandemie.

Dus voor de zieken onder ons, kijk eens of deze gedachten helpend zijn:

Ik heb alle vertrouwen in mijn lichaam.

Mijn lichaam werkt hard om mij zo goed mogelijk van dienst te zijn.

Elke dag ben ik fitter en per minuut groeit mijn gezondheid naar een nieuw en hoger niveau.

Mijn welzijn neemt toe.

Het gaat goed met me en het wordt zelfs steeds beter.

Ik weet dat het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam alles herstelt wat niet op mijn pad hoort en daarnaast dat heelt wat genezen moet worden als onderdeel van mijn Plan.

Ik vertrouw op het pad van mijn ziel.

All is well and it gets even ‘weller’ 🙂 All is well and it gets even better, dus.

Daarnaast merkte ik dat ik toen ik net ziek werd, weer heel even in de overlevingsmodus ging. Klein denkfoutje. Oud patroon. Want iets doorleven brengt veel meer dan overleven doet.
Ik besefte ook dat elke dag dat we -al dat niet verplicht- in thuisisolatie zitten, een even belangrijke dag is als de dagen die komen als we weer naar buiten mogen. Sommige ervaringen zijn alleen iets prettiger. Dat is alles. En of het een prettige dag is of niet hangt grotendeels af van hoe je besluit te denken en verkiest om te gaan met wat er is. Ziek of niet. Slecht nieuws of niet.
Dus besloot ik blij te zijn met elke dag en niet een dag eenzame opsluiting alleen maar te zien als een brug naar de dag dat we weer naar buiten kunnen.
Natuurlijk gaat het fijn zijn als er straks weer meer kan, maar deze dagen thuis zijn even belangrijk en zijn net zo goed onderdeel van je leven als de dagen ervoor en erna.

Wat me ook hielp, zelfs als ik flink koortsig was, is mediteren en mijn dagelijkse dankbaarheidslijstje maken. Mijn lijstje van gisteren was:
Ik ben dankbaar voor mijn lichaam dat hard werkt om weer helemaal gezond te worden.
Ik ben dankbaar voor mijn familie en vrienden er, ook al zijn ze nu wat verder weg.
Mijn fijne huis waarin ik veilig ben met een dak boven mijn hoofd.
Mijn heerlijke bed waarin ik kan uitzieken.
Het eten in de (koel)kast.
Mijn hondje aan mijn voeten zodat ik toch niet helemaal alleen ben.
De mogelijkheid om familieverjaardagen per FaceTime te vieren zodat het voor de jarigen net wat minder vervelend is.
Lieve vrienden die wat laten horen. Lisette die me van eten heeft voorzien.
Verpleegkundigen, artsen, iedereen die de zieken en nabestaanden bijstaat en zo onzelfzuchtig hun tijd en leven besteden aan het welzijn van anderen.
De vuilnisophaalmensen, want zonder hen was het een zooi en braken er nog andere ziektes uit ook. De politie en andere hulpdiensten.
Iedereen die werkt in de voedselaanvoer, van vrachtwagenchauffeuse tot logistiek planner, winkelpersoneel, iedereen die er nu voor zorgt dat we kunnen eten, drinken, bellen, wassen, tv kijken en internetten. Iedereen die het leven mogelijk maakt.
Iedereen die binnenblijft en de richtlijnen volgt zodat de ic’s niet verder overbelast raken.
Collega’s met wie ik mooie gesprekken mag voeren via Skype.
De oudverpleegkundigen die alsnog het ziekenhuis induiken om daar weer in hun oude vak aan de slag te gaan.

Dit is nog maar een fractie van hoe mijn lijstje er op andere dagen uit kan zien, maar ik heb gemerkt: van dankbaarheid knap je op. En dat komt goed uit, want ik voel me diep dankbaar.

En daarmee kom ik aan mijn laatste ondersteunende zinnetje:

Elke dag ben ik veilig, dankbaar voor mijn leven en ervaar ik innerlijke vrede. Ook in tijden van crisis.